De culturele sector staat in brand.
Om te blussen en de schade te beperken hebben we overheidssteun nodig. En ik geloof  dat die er gaat komen. Linksom of rechtsom. Niet omdat de sector goed is voor x percentage van het bruto nationaal product, niet omdat het werk van 300.000 mensen geraakt wordt. Dat zal ongetwijfeld waar zijn, maar de steun zal er komen omdat de cultuursector bijdraagt aan het welzijn van mensen . Cultuur speelt in op ons gevoel, onze belevingswereld. Cultuur prikkelt de fantasie of zet aan tot nadenken en relativeren. 

Wanneer de brand weer enigszins onder controle is, moeten we weer verder.

Daarom wil ik nadenken hoe het verder zou kunnen. Want moeten we het dan weer opbouwen zoals het was of moeten er dingen anders?

Zolang het Outbreak Management Team het kabinet niet adviseert dat de theaters (met of zonder beperking) weer open mogen kunnen we niets op de planken brengen. Logisch, de gezondheid staat voorop. Het is een beslissing waar we geen invloed op hebben. 

Wat we wel kunnen, is plannen maken en ons houden aan de regels die er gelden om verspreiding van het virus te voorkomen.

Dus zijn er twee zaken essentieel:

• Overheidssteun voor de sector
• Voorbereiden op de verschillende mogelijke scenarios

Overheidssteun is een lastig verhaal, want hoe zorg je ervoor dat het geld niet alleen bij de theaters en producenten terecht komt maar ook bij de verhuurbedrijven, de artiesten, de ontwerpers en de technici?

Per slot van rekening, we hebben elkaar nodig, de één kan niet zonder de ander.

De andere vraag is: hoe gaan we theater weer  mogelijk maken? 

We hebben als sector twee opties om uit te kiezen: we wachten tot alles voorbij is en gaan terug naar de oude situatie (dat duurt misschien een maand, misschien wel twee jaar) of we doen ons uiterste best voor een tussenoplossing.

Stel dat het nog lang duurt voor we volledig open mogen en het publiek weer massaal durft te komen, geeft die tussenoplossing nog best wat uitdagingen.

Heeft het zin om een volledige theaterprogrammering voor twaalf maanden te boeken? Of houden we er rekening mee dat in de loop van de tijd er steeds meer versoepeling komt?

Zolang daar geen zekerheid over is, kunnen we ook, collectief als bespelers en theaters, er voor kiezen om alle bestaande contracten en afspraken in de orkestbak te gooien.

We gaan dan bijvoorbeeld drie maanden vooruit plannen in plaats van twaalf maanden zodat we sneller kunnen reageren op maatregelen vanuit de overheid.

Sommige voorstellingen kunnen dan met een minimum aan middelen en acteurs één dag in een theater spelen waarbij we niet uitgaan van partagedeals en garantiebedragen. Samen goed kijken naar welke kosten elke partij heeft en dit verdelen over het verwachtte aantal bezoekers en dat levert een kaartprijs op.

Iedereen moet water bij de wijn doen, transparant en eerlijk samen bedenken wat mogelijk is  om alle medewerkers/leveranciers van een voorstelling weer een inkomen te geven.

Een andere oplossing is om in plaats van één dag te spelen, kan een voorstelling  ook een week blijven staan. Ook al betekent dat niet iedereen zijn of haar volledige inkomen haalt, maar ook daar zou een overbruggingssubsidie kunnen helpen.

Sowieso, als we de gemaakte afspraken met het publiek willen waarmaken dan zullen we concessies moeten doen.

Als een theater met 600 stoelen drie dagen lang een uitverkochte voorstelling had staan en deze zou met de geldende beperkingen gespeeld moeten worden, dan zou dit theatergezelschap dus ongeveer 15 dagen in hetzelfde theater moeten spelen om al die mensen te kunnen ontvangen. Daarom moet de huidige planning en manier van werken volledig anders!

Gezamenlijk, theaterdirecties, uitvoerenden, impresariaten en producenten moeten we nadenken over de aanpak. Dit kan betekenen dat we eerst moeten starten met alleen maar groep-8-musicals, gevolgd door de kindervoorstellingen, om in een volgende fase door te kunnen met jongeren en te eindigen met alle soorten voorstellingen. Zolang er geen gezamenlijk plan is, komt er vanuit Den Haag geen goedkeuring om de deuren open te zetten, zelfs niet op een kiertje.

Het anders denken is mogelijk. Ik heb in de afgelopen dagen al meerdere theatermakers gesproken die hun voorstelling kunnen aanpassen of zelfs speciaal willen maken met de huidige maatregelen. Het kan echt! Ook met een fair verdienmodel voor alle partijen zonder winst. 

Of het qua sfeer hetzelfde is? Nee. Zeker niet. Maar misschien komt een voorstelling juist wel harder binnen als je in een zaal zit en er zit niet een vreemde 15 cm naast je en raakt theater je daarom meer dan ooit.

Het zal niet makkelijk worden om met de huidige maatregelen in deze corona-crisis het theater weer open te doen. Maar onmogelijk is het niet.
Er zijn allerlei creatieve en artistieke beperkingen om het niet te doen.
Ik denk echter dat er juist gedacht moet worden in mogelijkheden. Ook al betekend dat het theater en de producent onder aan de streep er geld aan over houden: het zou zo goed zijn als acteurs, technici en alle anderen weer kunnen doen waar ze goed in zijn en voor betaald kunnen worden:
Theater maken!

En wie weet maakt een goed protocol het mogelijk om weer verhuringen te doen in het theater zodat ook daarmee weer mensen aan het werk kunnen.

Is dit het antwoord op alle vragen? Zeker niet. Hopelijk is het een eerste stap.
De Vereniging voor Podiumtechnologie heeft vorige week een brief gestuurd naar de ministers van Veiligheid en Cultuur met het voorstel om een branche-breed protocol te maken. Laten we met de hele branche samenwerken om een stap vooruit te komen.

Protocollen voor theaters

Mogelijkheden om publiek te ontvangen tijdens de Corona-crisis

Inleiding

Dit document is een eerste opzet naar protocollen om het mogelijk te maken om in de zogenaamde ‘Anderhalvemeter-Samenleving’ in theaters weer publiek te kunnen ontvangen.

Het is bedoeld als eerste opzet. Om met elkaar over te sparren, na te denken en te onderzoeken wat er op dit moment wél kan in theaters.

Uiteraard is het niet mogelijk om binnen de huidige maatregelen alle reeds geplande theatertournees op de manier uit te voeren zoals ze oorspronkelijk zijn bedacht. Hoe we podiumkunsten op de planken gaan brengen vraagt ook om creativiteit van producenten, theatermakers en artiesten. 

Een grote musical of een uitverkochte zaal is waarschijnlijk nog niet mogelijk. 
Het zou echter wel mogelijk moeten zijn (commerciële) activiteiten en voorstellingen voor een beperkter aantal bezoekers weer op te starten en ons zelf te laten zien als creatieve sector met creatieve oplossingen.

Het uitgangspunt is om te kijken wat er mogelijk is. Zodat theaters, sprekers, artiesten, technici, ontwerpers en andere betrokkenen weer kunnen doen wat ze het liefste doen: theater maken, mensen aan het denken zetten en creatief worden.

We streven naar zoveel mogelijk sfeer in het theater, ondanks alle regelgeving rond de anderhalve meter-samenleving. Daarom zou het mooi zijn als theatermakers ook na kunnen denken over hoe we het publiek zoveel mogelijk in de sfeer van datgene op het toneel gaat gebeuren mee kunnen nemen. Denk bij het betreden van publiek in de theaterzaal aan welkom heten, grapjes maken over het uit elkaar moeten zitten, etc.

Hoewel het op dit moment nog niet mogelijk is om elkaar aan te raken
kunnen kunst en cultuur de mens juist wel raken.

Samenvatting

Verkoop van tickets vindt uitsluitend vooraf plaats via internet / online verkoop.
Deze verkoop is ongeplaceerd. Placering vindt na verkoop plaats.

Nadat tickets zijn gekocht worden rij- en stoelnummer toegewezen samen met een groepsnummer en tijdslot. Deze worden vervolgens per e-mail gecommuniceerd met de bezoeker.
Ook krijgt de bezoeker de extra maatregelen per e-mail.
– Toiletgebruik is niet mogelijk tijdens de voorstelling.
– Er is geen verkoop van drank vooraf
– Garderobe is onbemand
– Overige informatie afhankelijk van de voorstelling.

Er is een vaste route door het pand langs een onbemande garderobe.
Elke groep bezoekers krijgt een eigen plek in het pand om te wachten tot de zaal opengaat en gaat alleen onder begeleiding van een medewerker naar de zaal.

Een pauze in de voorstelling is niet wenselijk.

Na afloop van de voorstelling is er een mogelijkheid tot het verkrijgen van een ‘pauzedrankje’ dat reeds bij de kaartprijs inzit. Uitsluitend in flesjes zodat deze mee kan naar huis en bezoekers zo snel mogelijk het theater kunnen verlaten.

De route het theater uit wordt ook bepaald door andere activiteiten in en rond het theater.

Opbouw en afbouw van de voorstellingen moet praktisch ingericht worden. 
Less is more in dit geval. Hier ligt ook een taak voor de producenten en de samenwerkende technische teams van producent en theater.

Kunnen garantiebedragen en partage-afspraken worden heroverwogen omdat er minder mensen en materialen worden ingezet zodat we toch weer theater kunnen gaan maken? En andersom, waar kan het theater water bij de restjes wijn doen?